54.

Przechodząc przez autobusowy korytarz zarówno ja, jak i Piotrek, zatrzymaliśmy na chwilę wzrok na owym stażyście. Wysoki, wzrostem dorównujący naszym siatkarzom, brunet, o nad wyraz wielkich, zielonych oczach. Można by rzecz, że wzrostem, kolorem oczu i włosów przypominał Bartmana, ale rysy twarzy i budowę ciała miał całkiem inną. Bo przecież nikt nie ma takiego kaloryferka jak Zbysiu. Tylko nie mówcie Pitowi, pliiiiis. Napotykając spojrzenie Nowego odwróciłam wzrok i ciągnięta przez Nowakowskiego powędrowałam na sam koniec autokaru. A tam panował już Achrem i jego dowcipy o blondynkach. Czyli zapowiada się bardzo wybuchowa podróż do Warszawy. Jakbyśmy kurde nie mogli wylatywać z Rzeszowa.. nie ogarniam.
Usiadłam koło Piotrka na ostatnim siedzeniu, więc doskonale mogłam się wsłuchać w co chwilę pociskane przez naszego kapitana kawały.
- Blondynka wraca roztrzęsiona do domu i mówi do swojego chłopaka:
     - W ogóle nie da się jeździć po tym mieście! Skręcam w lewo - drzewo, zawracam - drzewo, wszędzie drzewo. Naciskam hamulec, próbuję cofnąć, odwracam się - drzewo...      - Spokojnie kochanie, to tylko choinka zapachowa.

Pół autobusu wybuchło gromkim śmiechem. Ale z czego się tu śmiać? Ciekawe jakby się czuli gdyby ktoś obrażał ich dumę? Blondynka to przecież nic złego.

- Bardzo śmieszne Achrem - mruknęłam ironicznie.

- przepraszam, nie wiedziałem, że tu jesteś - odparł nie powstrzymując się od śmiechu. 

Nawet nie wyjechaliśmy z Rzeszowa, a już staliśmy w kilkukilometrowym korku. Czy dziś na prawdę wszystko jest przeciwko mnie?

Nastała chwila ciszy. Olieg zapewne wyszukiwał w swoim mózgu nowego błyskotliwego dowcipu, a cała reszta tylko czekała aby go usłyszeć. Jak na razie było słychać jedynie pracujący silnik, rozmowy sztabu szkoleniowego na przodzie autobusu i dźwięk otwierającej się paczki chipsów. Wszyscy jak przysłowiowy jeden mąż odwrócili się w stronę z której dochodził owy dźwięk. Jak się okazało było to siedzenie Kovacevića. Uśmiechnięty od ucha do ucha Serb właśnie zaczynał konsumować swoje paprykowe lays'y. 

- podzieeeel się posiłkieeeem - jęknął mu wprost do ucha Kosok.

- ja nie być Caritas - odgryzł się szybko Nicola, pożerając kolejny wypieczony ziemniaczany plasterek. 

- z nami się nie podzielisz ? - kontynuował Grzesiek, ale Niki był nie ugięty i nie dawał za wygraną. 

- będziesz coś chciał ! - zarzucił twardym argumentem Grzyb. 

Kovacević z przerażeniem popatrzył na złowrogo nastawione twarze towarzyszy i niepewnie podał najbliżej siedzącemu Lotmanowi szeleszczącą czerwoną paczkę.

Resoviacy niczym dzieciaki pierwszy raz w życiu widzący chipsy w zawrotnym tempie podawali sobie z rąk do rąk paczkę wywołując przy tym w autokarze niezłą wrzawę i zamieszanie.Do rąk Nikoli trafiło prawie puste opakowanie.

- panowie, wam nie wolno jeść chipsów! - nad głową biednego Serba pojawił się Nowy stażysta.

Z surową miną spojrzał na siatkarza, po czym wyrwał mu z rąk teraz nadającą się już tylko do kosza na śmieci paczkę.

- idę to zgłosić trenerowi - oznajmił z nutką wyższości w głosie i obracając się na pięcie pobiegł w stronę Kowala.

- już od samego początku wydawał mi się podejrzany - mruknął nadąsany Bartman, któremu właśnie paprykowe chipsy upadły na podłogę.

Niepewnie wychyliłam głowę zza siedzenia i ujrzałam mocno gestykulującego Nowego. Półszeptem tłumaczył coś Kowalowi, na co trener tylko szeroko się uśmiechnął i wysłał skarżypytę na swoje miejsce.

- eeee - machnęłam ręką - nic wam nie będzie. Trener jest rozbawiony zaistniałą sytuacją.

Wszyscy odetchnęli z ulgą.

- wielki głaz spaść mi z wątroby - odparł Nikola. 

- ja się tym zajmę - zadeklarował Buszek i przysiadł się do serbskiego przyjmującego - lekcję polskiego czas zacząć.Mówię Ci będziesz mówił lepiej niż niejeden prawdziwy Polak. 

Nie zwracając uwagi na Achrema, któremu wróciła pamięć i mógł rozśmieszać dalej swoich kolegów, oparłam się o piotrkowe ramie. Siedzimy już w tym autobusie dobre pół godziny, a nawet nie opuściliśmy granic Rzeszowa. W takim tempie to my chyba nie zdążymy na ten samolot do Włoch. 

Czując wibrację, wywoływane przez nadchodzący sms, wyjęłam z kieszeni dżinów mój telefon. Spoglądają na nadawcę wiadomości uśmiechnęłam się pod nosem. Tak dawno nie rozmawiałam z Russellem, a tu proszę ktoś się stęsknił.

Jastrzębski życzy powodzenia Resovii. 

Odczytałam na głos, po czym spotkałam się z pytającym wzrokiem Nowakowskiego. Spojrzał na nadawce sms`a i nerwowo zacisnął dłoń w pięść.

- Holmes. - syknął pod nosem.