70.

- Wszystko dobre co się szybko kończy? - mruknęłam przeciągając się na śnieżnobiałej pościeli.
Niestety nastał dzień naszego wyjazdu z Zakopanego. Żadne z nas nie chciało opuszczać tego przepełnionego magią miejsca.
- Wstajemy już? - ziewnął Piotrek przygniatając mój brzuch swoją jakże ciężką ręką.
- Nie chce mi się - westchnęłam przymykając oczy.
Przeleżeliśmy blisko godzinę, po czym nasze organizmy zażyczyły sobie dostawy żywności. Z trudem udało mi się dojść do łazienki, po drodze przez przypadek wpadając na ścianę.
- Miśka mogę wejść? - Piotrek kilkakrotnie zastukał w drewniane drzwi.
- Yhyym - wybełkotałam szorujac zęby.
Jego sylwetka dokładnie rysowała mi się w lustrze. Miał na sobie tylko ciemne dżinsy i buty. Nonszalancko oparł się o ścianę i przyglądał mi się z zadziornym uśmiechem.
- Co tak patrzysz ? - zmarszczyłam nos i zaczęłam grzebać w mojej kosmetyczce.
Ułożył dłonie na moich biodrach, a wargami muskał moją szyję. Czując narastające pożądanie odchyliłam głowę do tyłu. Moje ciało zalała fala nieopisanego ciepła. Rozkosz, którą dawały mi jego usta była czymś niesamowitym. Przy nim doświadczałam nowych odmian przyjemności. Odwróciłam się przodem do niego i zalotnie wodziłam palcem po jego klatce piersiowej. Wspięłam się na palce i przyłożyłam usta do jego ramienia przesuwając się ciągle do góry, aż w końcu natrafiłam na wargi siatkarza. Musnęłam je subtelnie, ale on chciał czegoś więcej. Mocno złapał za biodra i posadził na brzegu ceramicznej umywalki.
- Do dwunastej musimy opuścić pokój - oznajmiłam między cholernie namiętnymi pocałunkami.
- Zdążymy - szepnął nienagannie przygryzając płatek mojego ucha.
Swoją wyrośniętą ręką sięgnął kurka i po chwili ciepła woda zaczęła wypełniać wannę. Przeniósł mnie na kant wanny, a sam pozbył się nadmiaru ubrań. Zrzucił ze mnie bieliznę, która od teraz znalazła swoje miejsce na jasnych podłogowych kafelkach. Pieścił moje ciało. Wzrokiem zapamiętywał każdy jego milimetr, aż w końcu natrafił na obszernego siniaka na moim prawym udzie.
- Co to ? - uniósł się głęboko patrząc mi w oczy - wcześniej go nie widziałem.
- To po tym jak wczoraj wpadłeś na mnie na stoku - zaśmiałam się przypominając sobie minę bezradnego Piotrka, gdy z zawrotną prędkością pędził na nartach prosto na mnie.
Przyciągnął mnie do siebie zakładając moją nogę na swoje ramię. Delikatnie wodził palcem po obolałym miejscu, by po chwili obdarować je pocałunkami. Czując jego męskość w sobie wspięłam się na jego biodra. Z każdym ruchem nasze podniecenie wzrastało, a z gardeł wyrywały się na przemian głośne i ciche jęki. Wbiłam palce w jego kark pozostawiając na nim czerwone ślady. Oparłam głowę na jego ramieniu.
- Nie gryź mnie - zaśmiał się ciężko oddychając.
Nawet nie zwróciłam uwagi, że wargami chwyciłam jego skórę  ciut za mocno.
- Przepraszam - wyszeptałam ze skruchą przejeżdżając palcem po zaczerwienionym miejscu - ale teraz chociaż jesteśmy kwita - wskazałam na moje udo.
- Mam przeprosić jeszcze raz ? - zapytał ponownie zarzucając moją nogę na swoje wyrzeźbione ramie.
- Z chęcią bym skorzystała z tej opcji ale nie mamy już czasu - pocałowałam go po raz ostatni i powoli zaczęłam wychodzić z wanny.
Piotrek uczynił to samo. Ubrał bokserki i siedząc na skraju wanny dokładnie lustrował mnie wzrokiem, a iskry pożądania ciągle błyszczały w jego oczach. Pozbierałam swoje ubrania. Obserwował jak po kolei nakładam kolejne części garderoby.
- Kocham Cię - wymruczał tuląc mnie do swojej jeszcze mokrej klatki piersiowej.
- Ja Ciebie też, głupku - zaśmiałam się wyswobodzając się z jego mokrego uścisku - a teraz wytrzyj się, ubierz i wracamy do Rzeszowa - klepnęłam go w biodro i wyszłam z łazienki.
W czasie gdy Piotrek ogarniał zarówno siebie jak i łazienkę ja pakowałam nasze ubrania. Ledwo co domknęłam swoją walizkę wypełnioną prawie w połowie pamiątkami. Wyciągnęłam wszystko do salonu nie zapominając o olbrzymim pluszowym białym misiu, którego zakupił mi Piter.
- To co zamieszkasz ze mną? - nieoczekiwanie zaszedł mnie od tyłu - Karol z Adą chyba nie będą mieli nic przeciwko.
Podjęcie decyzji o dzieleniu ze sobą życia 24 godziny na dobę, siedem dni w tygodniu jest ciężkim orzechem do zgryzienia. Ale w moim przypadku nie ma co się zastanawiać, bo to jest oczywiste, że pragnę dzielić każdą minutę z Piotrkiem. 
- Zamieszkam - stanęłam na jego stopach i mocno przytuliłam.
Wirował ze mną dobre kilka minut. Oboje cieszyliśmy się wizją stworzenia własnego domu, własnej rodziny, a przecież to dopiero początek naszej wspólnej drogi. 

69.

Przeżyliśmy ostatni dzień świata, więc jesteśmy nieśmiertelni i nie musimy się bać o kolejne przepowiedni Majów, czy Inków.
Z wyjazdu do Zakopanego cieszyliśmy się jak małe dzieci. Z niemałymi trudnościami musieliśmy odnowić wigili u naszych rodzin i zabierając kilka tradycyjnych potraw ruszyliśmy w drogę do zimowej stolicy Polski. Piotrek cudem przymocował do dachu samochodu nasze narty i wręcz modliliśmy się żeby w czasie podróży nie roztrzaskały się o asfalt.
- Dostałam prezent o Zbyszka - pochwaliłam się szeroko uśmiechając.
- Jaki ten prezent? - zdziwiony uniósł do góry brwi i nawet ściszył radio.
- Mam otworzyć dopiero w wigilię.
- Cały Bartman - zaśmiał się - o ile go znam to mój prezent zawiera paczkę prezerwatyw - chcesz kawy? - zapytał wjeżdżając na stacje benzynową.
- O ile doniesiesz ją z budynku do samochodu gorącą to bardzo proszę.
Wyjęłam z torby czekoladowe ciastka i czekając na Pita zajadałam jedno za drugim
- A dupa rośnie - podsumował nieoczekiwanie zjawiając się w aucie.
- Przecież mój tyłek wcale nie jest taki duży - mruknęłam chowając kaloryczny przysmak.
- Jest w sam raz - pocałował mnie w policzek i wręczył czarną, parującą ciecz.
Zaraz po wypiciu kawy, którą oczywiście musiała się oparzyć, ruszyliśmy w dalszą drogę.
Przed osiemnastą zameldowaliśmy się w hotelu. Chłopaki dobrze wszystko przemyśleli. Zaraz za drzwiami rozciągał się salon z kominkiem i ogromną brązową kanapą. Z boku za przesuwanymi drzwiami znajdowała się sypialnia z pokaźnych rozmiarów łóżkiem, a zaraz obok niej łazienka z wielką okrągłą wanną. Z drugiej strony znajdował się niewielki aneks kuchenny i stolik z dwoma krzesłami.
Wszystko było utrzymane w przytulnych odcieniach brązu.
- Ile tu zostajemy ? - zapytałam gdy skończyłam oglądać już cały apartament.
- Całe cztery dni - odparł obejmując mnie od tyłu.
Oparłam głowę o jego klatkę piersiową i wdychałam górskie powietrze zmieszane z perfumami.
- Idź się przebierz, ja wszystko przygotuje - pocałował mnie przelotnie w usta i popchnął w stronę łazienki.
Wyjęłam z walizki potrzebne rzeczy oraz prezent od Bartmana. Nie było dla mnie zaskoczeniem gdy z kolorowej, świątecznej torebki wyciągnęłam komplet czarnej, koronkowej bielizny. Na dnie znalazłam też karteczkę : "Moja dziewczyna pomagała wybierać :) bawcie się dobrze dzieciaki ;*"
Dziewczyna? Nasz Zbigniew znalazł sobie dziewczynę? Ta wiadomość była dla mnie większym zaskoczeniem niż zawartość prezentu.
Wzięłam odprężający prysznic i założywszy ową bieliznę i czarną sukienkę do połowy ud byłam prawie gotowa. Rozczesałam włosy, po czym podkreśliłam rzęsy czarnym tuszem.
Gdy wyszłam z łazienki zarówno Piotrek jak i cała oprawa byli już gotowi.
Wszędzie porozstawiane były małe świeczki, a w kominku palił się ogień. Na stole leżały nasze wigilijne potrawy.
- Zapraszam panią do stołu - środkowy odsunął moje krzesło i poczekał aż usiadę.
Ubrany był w czarne dżinsy i jasną koszule. Całość dopełniał zegarek, który dostał ode mnie na urodziny. Podzieliliśmy się opłatkiem, życząc sobie wszystkiego co najlepsze.
- Mógłbym tak spędzić całe życie - westchnął Piotrek gdy siedzieliśmy już na kanapie.
- Wytrzymałbyś bez siatkówki? - zaśmiałam się wodząc palcem po jego ręce.
- Wolę opcje życia bez siatkówki, a nie życia bez Ciebie - odwrócił się w moją stronę całując czule w czoło.
- Kontynuuj - wymruczałam gdy przeniósł swoje usta na moją szyję.
- Zamieszkamy razem ? - głęboko spojrzał mi w oczy błądząc ręką po moich biodrach.
- Na prawdę tego chcesz? - chwyciłam kołnierzyk jego koszuli.
- Chce spędzać z Tobą każdą chwilę. Każdą - podkreślił sadzając mnie sobie okrakiem na kolanach - przemyślisz to?
Kiwnęłam twierdząco głową odpinając kolejne guziki piotrkowej koszuli.
- Chcesz zobaczyć co dostałam od Zbyszka? - zapytałam szamocząc się z zamkiem sukienki.
- Z miłą chęcią - pomógł mi z rozsunięciem.
Powoli zsunęłam z ramion grube ramiączka pozwalając im ściągnąć górę sukienki.
Piotrek wręcz pożerał mnie wzrokiem. Zostawiając na jego ustach niewinny pocałunek stanęłam przed nim i całkiem pozbyłam się swojej małej czarnej. On błyskawicznie ściągnął koszule i z powrotem posadził na swoich kolanach. Jego ręce były praktycznie wszędzie. Przemierzały drogę od moich bioder, przez plecy, a skończywszy na piersiach. Wargi nie odrywały się od mojego ciała. Nawet nie wiem kiedy mój biustonosz znalazł się na podłodze. Położył mnie delikatnie na sofie i obdarowywał mój dekolt pocałunkami. Odnalazłam zaspięcie jego paska, a później szybko uporałam się z zamkiem spodni. Ściągnął je lekko się unosząc.
- Ładna ta bielizna, ale chyba na razie nie jest Ci potrzebna - zaśmiał się zsuwając moje koronkowe figi.
Całował mój brzuch, wewnętrzną stronę ud. Całował całe moje ciała by po chwili rozpocząć ostatni akt przypieczętujący nasz związek, to uczucie które wytworzyłm się między nami.
Tłumił moje jęki przelotnymi pocałunkami. Ogień z kominka ogrzewał nasze nagie ciała, które i bez tego były rozgrzane.
W myślach dziękowałam Bogu, że dał mi spotkać Piotrka. Dzięki niemu poczułam co to znaczy prawdziwa miłość. A żeby ją znaleźć należy wykonać tylko pierwszy krok. Bo przecież nic, na prawdę nic, nie pomoże jeśli ty nie pomożesz dziś miłości.

68.

Kolejny dni mijały praktycznie tak samo. Piotrek rano odwoził mnie za zajęcia, później z nich odbierał i wiózł na trening. Wieczory staraliśmy się spędzać razem choć nie zawsze nam się to udawało.
Rodzice z radością przyjęli informacje o nieubłaganie zbliżającym się dziadkowaniu, a Ada oczywiście przyjęła oświadczyny.

Wszyscy, a w szczególności ja oczekiwałam 18 grudnia. Piotrek kończy dwadzieścia pięć lat.
Zibi wpadł na dość nienormalny pomysł, a ja po dość długich namowach zgodziłam się.
Ustaliłam wszystko z Karolem i dwa dni przed pitowymi urodzinami wyjechałam. Piotrkowi powiedziałam, że tata jest chory i muszę szybko znaleźć się w Gdańsku. Łyknął moje małe kłamstewko. Tak na prawdę zatrzymałam się u koleżanki ze studiów i jakoś przeczekałam te dwa dni.
Dla niepoznaki dałam mu wcześniej prezent, nowy zegarek, a w dzień urodzin zadzwoniłam z życzeniami.
Bartman zorganizował przyjęcie w jednym z rzeszowskich klubów, który został wynajęty na tą uroczystość. Około dziewiętnastej zaczęli zjeżdżać się goście, a ja umierałam z nerwów na zapleczu. Towarzystwa dotrzymywał mi Kubiak, który miał pomóc mi w ostatnich przygotowaniach do "mojej chwili".
- Dobrze, że nie zgodziłam się na występ w bieliźnie - mruknęłam zakładając na siebie dużą czerwoną kokardę.
- Piotrek by się pewnie ucieszył - zaśmiał się Michał pomagając mi złożyć moje czarne szpilki.
- Bartman ma nasrane w głowie - skwitowałam obciągając małą czarną.
- Gotowa? - Zibi niespodziewanie zjawił się w pomieszczeniu, po czym pomógł mi wejść do apetycznie wyglądającego sztucznego tortu.
Odmówiłam szybko modlitwę i ruszyłam na totalną kompromitacje.
Z pomocą Kubiakowi przyszedł niejaki Kurek, który razem z nim wyniósł mnie na głową salę.
- Piter mamy dla Ciebie jeszcze jedną niespodziankę - zaczął Zbyszek zwracając na siebie uwagę wszystkich zgromadzonych - wiemy, że Miśka nie może być tu z nami, ale myślę, że to Ci wszystko wynagrodzi.
Odliczyłam do trzech i podniosłam wieko tortowego pudła. Stojący obok Kurek nacisnął na podnośnik, który wyniósł mnie do góry. Mina Piotrka była bezcenna. Odłożył na bok swojego drinka i wręcz rzucił się na mnie. Pomógł mi zejść z platformy.
- Żeby nie było to był pomysł Zbyszka - zaśmiałam się odrywając od jego klatki piersiowej - stwierdził, że każdy facet chce aby dziewczyna wyskoczyła mu z tortu.
- Marzyłem o tym od dziecka - wyszczerzył się, po czym zatraciliśmy się w namiętnym pocałunku.
- Wszystkiego najlepszego staruchu - pocałowałam go w policzek.
- Ja już wszystko co najlepsze mam.
- Ależ tekst na podryw - zaczęłam ściągać swoją czerwoną kokarde.
- Zostaw ją na pamiątkę - zaproponował przechodzący obok Zibi - zaprezentujesz się później Pitowi w wersji pierwotnej.
- Jaka była wersja pierwotna ? - zainteresował się Nowakowski.
- W samej koronkowej bieliźnie - oznajmił Bartman charakterystycznie poruszając brwiami.
- Ooo. Więc zostawiamy tą kokarde - pomógł mi ją ściągnąć i schować na zapleczu.
Impreza zaczęła się na dobre. Kelnerki roznosiły kolorowe drinki, a DJ przy pomocy naszego Ignaczaka rozkręcał wirujących na parkiecie gości. W końcu przyszła też pora na prawdziwy tort, z którego na szczęście już nikt nie wyskoczył, choć upity w trzy dupy Achrem już się do tego przymierzał.
- Mogę panią prosić do tańca ? - Piotrek stanął na przeciwko mnie wyciągając swoją dłoń.
- Zastanowie się - droczyłam się z nim.
- Ej no wiesz co? Jubilatowi się nie odmawia.
- Masz bardzo silne argumenty - zaśmiałam się i podałam mu swoją dłoń.
Środkowy skinął głową w stronę Igły, który błyskawicznie zmienił klimat imprezy i zamiast szybkich, dzikich kawałków z głośników poleciała wolna, romantyczna piosenka.
- Przytulaniec? Serio? - kiwnęłam z politowaniem głową.
- Oj nie marudź tylko tańcz.
Ułożył swoje ręce na moich biodrach, a ja swoje zarzuciłam mu na szyję.
Czułam się jak nastolatka na gimnazjalnej dyskotece.
- Tańcz, głupia tańcz. Swoim życiem się baw - zanucił mi wprost do ucha - Wprost na spotkanie ognia leć. Tańcz głupia, tańcz, wielki bal sobie spraw. To wszystko, co dziś możesz mieć...
- Pocałuj mnie Głupku - poprosiłam.
Dzięki szpilkom nie musiałam stawać na palcach. Zadarłam głowę do góry i napotkałam jego usta.
- Ależ oni ładnie ze sobą wyglądają - zachwycała się żona Krzyśka - jak stare dobre małżeństwo.
- Do małżeństwa nam jeszcze daleko - zaśmiałam się obejmując Piotrka w pasie.
- Wróże wam świetną przyszłość - dodała.
- Nie słuchajcie jej - ni stąd ni zowąd dołączył do nas Igła - ona wkręca taki kit każdemu.
Roześmialiśmy się w głos zwracając przy tym na siebie uwagę.
- A my mamy jeszcze jeden prezent ! - przypomniał sobie Kosok przy okazji przybijając sobie facepalma, tak na cześć swojej głupoty - RafaUUU daj tą kopertę!
Buszek chwilę gmerał po kieszeniach spodni w poszukiwaniu owej koperty w końcu przedstawiciele rzeszowskiego klubu wręczyli mu ostatni prezent.
- Wysyłamy Was na święte do Zakopanego. Ciebie i Domi - poinformował dumnie Grzesiu - dwudzieste piąte urodziny świętuje się tylko raz !
Jubilat z uśmiechem na ustach podziękował kolegom za ten dość oryginalny, a w głowie pewnie układał sobie przebieg tych kilku dni.
- Święta w Zakopanym? - zmarszczyłam czoło patrząc na również zdziwioną twarz Pita.
- Czemu nie. Tylko ty i ja - pstryknął mnie w nos obejmując w pasie - palący się kominek, czerwone wino...
- Nowakowski wróć na ziemię - pomachałam mu ręką przed nosem.
- Sory ale strasznie się cieszę.
Cała impeza trwała do czwartej rano. Siatkarska śmietanka jutro będzie leczyć kaca, a nie trenować. Ale jak to powiedział Kosa : dwudzieste piąte urodziny świętuje się tylko raz!
- A weźmiesz tą kokarde do Zakopanego? - zapytał gdy odprowadzałam go do mieszkania. 

67.

'Aha' - tylko to przemknęło mi teraz przez głowie. Usiadłam obok Pita i z lekką dozą ciekawości czekałam na to co ma mi do powiedzenie mój brat i przyjaciółka. Bo to, że są razem wiem już od dobrych kilku tygodni.
Karol wstał i objął swoją dziewczynę w pasie, po czym spojrzałam na mnie trochę przepraszającym wzrokiem.
- Mamy dla was dwie wiadomości - zaczęła nie pewnie Ada szturchając łokciem swojego partnera.
- Ada się do nas wprowadza - wydusił w końcu mój brat, słowami strzelając jak z karabinu maszynowego - i będziemy mieli dziecko - dodał.
Na tą wiadomość wręcz zachłysnęłam się własnym powietrzem.
- Gratuluje - Piter przejął inicjatywę i wstając z kanapy pociągnął mnie za sobą.
Wyściskaliśmy Karola i Adę, po czym szybko zmyliśmy się do mojego pokoju, nie czekając nawet na kolację.
- Ciągle mnie poucza, a sam już dziecko zrobił! - ryknęłam oburzona rzucając się na łóżko.
- Teraz to jest mało ważne. Musisz wspierać swoje brata - położył się obok mnie, a rękę zarzucił na mój brzuch przygniatając moje wnętrzności jej ciężarem - będziesz ciocią - zaśmiał się.
- No właśnie i to mnie przeraża. Takie ciotkowanie strasznie postarza - mruknęłam odwracając głowę w jego stronę.
- I tak już stara jesteś - wyszczerzył się.
- Nie pozwalaj sobie Nowakowski - wymierzyłam pięścią w jego ramię, ale on w ostatniej chwili złapał wymierzony w niego cios.
Obrócił mnie na plecy, a sam "zawisnął" nade mną, by po chwili odszukać moje wargi.
- Przyniosłam wam kanapki - do pokoju wpadła rozanielona Ada.
Oderwaliśmy się od siebie i podziękowaliśmy jej za posiłek.
Usiadłam na przeciwko Piotrka trzymając talerz różnorodnych kanapek, których i tak nie zjedliśmy. Odstawiłam go na bok i przysunęłam się do siatkarza. Usiadłam mu między nogami, obejmując jego biodra swoimi kończynami. Ręce zarzuciłam na jego długą szyję, po czym wbiłam się w jego usta.
- Wiesz, że muszę już iść ? - zagadnął przejeżdżając palcem po mojej ręce.
- Musisz ? - spojrzałam na niego błagałnym wzrokiem, który zazwyczaj załatwiał sprawę.
- Od jutra znowu trenujemy - zasmucił się - przed porannym treningiem odwioze cię na uczelnie.
- Dzięki. Jesteś kochany - pocałowałam go w policzek, po czym niechętnie odprowadziłam go do drzwi.
Gdy tylko się z nim pożegnałam wzięłam się za wnoszenie mojej walizki na górę. Z pomocą przyszedł mi niezastąpiony braciszek.
- Nie cieszysz się, że będziesz ciotką? - spytał prosto z mostu odstawiając mój bagaż w garderobie.
- Ależ oczywiście, że się cieszę. Rodzice już wiedzą?
- Nie. Ale w weekend chcemy jechać i do rodziców Ady i do naszych. Chce się jej oświadczyć - odparł - tylko nie wiem czy się zgodzi.
- Gdyby się nie zgodziła to nie martw się. Popamięta mnie do końca życia - zaśmiałam się powoli wyrzucając ubrania z walizki.
- Dzięki siostra - przytulił mnie. Aż się kurde popłaczę z nadmiaru tej słodyczy.
- Będziesz dobrym tatą - uśmiechnęłam się pokrzepiająco wypychając go z pokoju - a teraz idź dbać o matkę twojego dziecka.
Pokiwał tylko z politowaniem głową i życząc mi "piotrkowych snów" zniknął za drzwiami swojej sypialni.
Zrezygnowałam z prania i układania moich ubrań. Wzięłam więc długą, kąpiel i poszłam spać.
A śnił mi się Piotrek. Nasz dom na obrzeżach miasta. Biegające po ogródku nasze dzieci i my siedzący na kocu pod starym dębem.
Zamarzyłam być matką. Jakie to musi być wspaniałe uczucie nosić pod sercem malutką istotkę, człowieka - nowe życie.
Powoli zaczęłam zazdrościć Karolowi i Adzie, ale wytłumaczyłam sobie, że na mnie jeszcze przyjdzie czas i pora.
Z letargu tych wszystkich myśli wyrwał mnie dźwięk mojego telefonu. Treść sms-a była zarówno dziwna i interesująca. Piotrek prosił mnie, abym otworzyła mu drzwi mieszkania.
Zaciekawiona jego irracjonalnym pomysłem ubrałam szlafrok i zeszłam na dół. Jakież było moje zdziwienie, gdy za progiem na prawdę stał Nowakowski.
- Nie mogę sam usnąć - zrobił minę małego dziecka, które zaraz na się rozpłakać.
- Zapraszam. Może coś na to poradzimy - uśmiechnęłam się i wpuściłam go do środka.
Zaczekałam aż zdejmie swoje odzienie wierzchnie, po czym udaliśmy się do mojego pokoju. Ułożyłam się wygodnie w łóżku, a obok mnie pojawił się Pit.
- Teraz już uśniesz? - spytałam zgaszając lampkę nocną.
- A buzi na dobranoc ? - nadstawił policzek, na którym szybko wylądowały moje usta - już lepiej, choć może być jeszcze fajniej.
Mówiąc to miał za pewne na myśli ten namiętny pocałunek, który właśnie zainicjował. Ułożyłam głowę na jego klatce piersiowej i opatulona jego ręką usnęłam.
Usypiać w ramionach swojego chłopaka to cudowna rzecz, której nie zamieniłabym nawet na całe bogactwo tego świata. Bo liczy się tylko teraz, tylko on i tylko ja. Liczymy się tylko my.

66.

Znowu zaczął najeżdzać, że się spóźniliźmy, że jesteśmy nieodpowiedzialni i że w końcu udupi nas u trenera. Hahaha, no powodzenia mu życzę.
Wepchnęłam moją walizkę w rękę Pita i potruchtałam w stronę autokaru. Pogoda najwidoczniej nas nie lubi. Mimo, że opady śniegu ustały ciągle męczą nas bardzo minusowe temperatury.
- Może Pan włączyć ogrzewanie? - Bartman z miną zbitego psa podszedł do kierowcy.
- Zepsuło się - fuknął łysiejący już facet i odprawił atakującego z kwitkiem.
- Kurwa, kuźwa, ja pierdole - niecenzuralne łacińskie słowa wypłynęło z ust... Kovacevića, który z naszym rodowitym językiem jest na bakier, więc co tu mówić o  podwórkowym slangu.
- Ja go tego nauczyłem - Rafał dumnie wypiął klatkę piersiową do przodu, co przy jego puchatej kurtce było trudne do zauważenia.
- Jak ten złom w ogóle odpali - lamentował Zibi, który wręcz dygotał z zimna.
Szczęka chodziła ma w górę i w dół, a dźwięk uderzanych o siebie zębów było słychać za pewne nawet na samym przedzie autobusu.
Zresztą ja nie byłam lepsza. Przytuliłam się do Pita niczym po posmarowaniu naszych ubrań trwałym klejem. Jego ciało dawało mi choć trochę ciepła, bo przecież 36,6 i 36,6 to jest... jeden tu, osiem dalej, sto dwanaście pięć, kurde muszę użyć kalkulatora, zaraz wracam. TO JEST W KOŃCU 73,2! A to już pokaźna temperatura.
- Jęęęssyk.. jęęęsyk mi przymalsł - wybełkotał Kosa, którego ozor przyklejony został do autokarowej szyby. Chyba wolę nie wiedzieć jak to się stało...
- Gdy będziemy mieli jakieś grypy i anginy to niech się pan na nas nie wydziera - Zibi dalej marudził i przeżywał całą tą podróż jak żaba okres.
Że też ten Rzeszów nie jest bliżej Warszawy.
Po jakże dlugiej i wyczerpującej podróży, w czasie której to trzy razy musieliśmy ratować grześkowy język od wiecznego lizania się z szybą, cali przemarznięci zostaliśmy pozostawieni pod rzeszowską halę na pastwę okrutnego losu. Auto Nowakowskiego z trudem udało się uruchomić, jednakże tyle szczęścia nie miało większość zawodników, dlatego zanim podjechaliśmy na nasze osiedle musieliśmy odstawić do domu Igłę, Buszka i Perłę. U tego pierwszego dostaliśmy w prezencie pół brytwanki ciasta czekoladowo-czekoladowego, ulubionego przysmaka naszego libero. Żona Krzyśka stwierdziła, że wyglądam strasznie mizernie, co nie umknęko jej uwadze nawet gdy moje ciało okryte jest grubą warstwą swetrów i zimowej kurtki.
W końcu około godziny dwudziestej dotarliśmy pod nasze bloki. Namówiłam Piotrka, aby wszedł na chwilę do mnie, choćby po to żeby wnieść walizkę.
Jak dobrze mieć takiego osobistego tragaża.
Szukanie kluczy zajęłoby mi na prawdę sporo mojego jakże cennego czasu, dlatego to od razu po opuszczeniu windy rzuciłam się na dzwonek.
Jakież było moje zdziwienie gdy drzwi otworzyła mi Ada. I wszystko byłoby okej gdyby moja przyjaciółka nie miała na sobie tylko karolowej koszulki, a rąk nie wycierała sobie w kuchenną ściereczkę. Chyba wybrałam się na zbyt długi wyjazd.
Dziewczyna z szerokim uśmiechem wpuściła nas do środka.
- Braciszku! Wróciłam - krzyknęłam ale ku mojemu zaskoczeniu mój brat nie wpadł mi w ramiona.
Za to koło moich nóg zakręcił się mały rudy kotek.
- Dominiko Celestyno Toborek - oho mój kochany bart zaraz zacznie prawić mi kazanie.
- Masz na drugie Celestyna? - zachichotał Nowakowski.
- A na trzecie AnastazJa - mruknęłam spoglądając błagalnie na Karola, który właśnie wychodził z łazienki.
- Wzdzwaniam do Ciebie od kilku dni. Do Pita też. I co mi odpowiada? - blablablabla. Karol i te jego święte nauki. Ciekawe czy zdaje sobie sprawę, że jego słowa obchodzą mnie tyle co rozdeptana na chodniku mrówka?
- To jest pytanie retoryczne? - żachnęłam pocierając kark.
- Miśka no ja się martwię - załamał ręce.
Wyjęłam z torby telefon i pomachałam nim przed twarzą Karola.
- Rozładowany - westchnęłam
- Mój też - dodał Piotrek również wgapiając się w ekran swojej komórki.
- Misiu pozwól im chociaż się rozebrać - Ada wzięła naszą stronę i biorąc na ręce kota wypchnęła swojego chłopaka z korytarza.
Rozebraliśmy kurtki, szaliki, czapki i buty, po czym usiedliśmy w salonie. W telewizji leciała akurat powtórka meczu Sovii, a na ekranie przez moment mignęła moja postać. Juhu!
- Ładnie tak nasyłać na nas Ignaczaka ? - warknęłam w stronę mojego brata, który namiętnie głaskał tego małego pchlarza.
- Nie miałem wyboru. Nie odbieraliście - zaczął się tłumaczyć.
Piotrek biernie przyglądał się naszej słownej potyczce, co chwilę mocniej zaciskając rękę na moim pasie.
- Karol do jasnej cholery. Przecież my jesteśmy dorośli - uniosłam głos.
- Nie ważne ile masz lat, zawsze będziesz dla mnie młodszą siostrą - chciał wziąć mnie na słodycz swojego wyznania? Buuu. Przereklamowane.
- Ale zrozum, że nie możesz ciągle mnie kontrolować. Gdy się wyprowadzę to co? Kamerę mi założysz w nowym domu?
- Przepraszam - szepnął chowając twarz w dłonie - nie chciałem abyś tak to odebrała.
- Jakoś to przeboleje. Ale spuść mnie trochę ze smyczy - zaśmiałam się przysiadając się do niego i lekko obejmując go ramieniem.
- Jesteście może głodni? - Ada wychyliła się z kuchni poprawiając swój luźny kok na czubku głowy.
- To chyba ja powinnam Cię oto pytać - uśmiechnęłam się w jej stronę, po czym wstałam i udałam się w stronę kuchni.
- Domi, zaczekaj. Musimy Ci, musimy Wam coś powiedzieć - zatrzymał mnie Karol.

65.

Czuliście kiedyś takie przerażenie, które paraliżuje Was od stóp do głowy? Nie możecie poruszyć nawet paliczkiem. Kompletny brak ruchu.
Właśnie tak miałam w tej chwili. Zamarłam. Zastygłam w bezruchu.
Smuga światła zbliżała się do nas nieuchronnie, aż w końcu w drzwiach stanął dość wysokiej postury mężczyzna.
- Trener? - środkowy otworzył szeroko oczy.
- Piotrek? Dominika? - Kowal był równie zdziwiony naszą obecnością co my jego.
Bo przecież kto normalny przychodzi do kuchni o dwunastej w nocy? Ach tak, takie inteligentne dzieci jak pan Nowakowski i panna Toborek.
- Co pan tu robi? - dopytywał Piter intensywnie wpatrując się w zdziwioną twarz rzeszowskiego szkoleniowca.
- Mógłbym spytać o to samo was - Andrzej wymierzył w naszą stronę swoją latarką.
- My? My tu tylko jemy - podniosłam do góry prawie już opróżnione pudełko lodów cytrynowych.
- Tak myślałem, że pomysł Kajetanicza aby puścić was bez kolacji nie będzie zbytnio dobrym - westchnął Kowal zaglądając do hotelowej spiżarni.
- To my już pójdziemy do siebie. Smacznego trenerze - zasalutował Nowakowski i łapiąc mnie za rękę pociągnął w stronę wyjścia.
Gdy tylko wyszliśmy z restauracji zaczęliśmy się śmiać. Po chwili jednak przypomnieliśmy sobie, że mamy środek nocy i za pewne wszyscy już śpią. Uciszyliśmy się wzajemnie, po czym zaczęliśmy wtaczać się powoli po schodach.
- Poszło mi w tyłek - mruknęłam pokonując ledwo co ostatni stopień.
- Ja tam lubie Twój tyłek - zaśmiał się Nowakowski błyskawicznie przyciskając mnie do ściany koło drzwi do naszego pokoju.
Zaczęliśmy się całować. I to nie byle jak całować! W tych pocałunkach przekazywaliśmy wszystkie nasze emocje i uczucia. Pokazywaliśmy nimi jak bardzo nam na sobie na wzajem zależy. Otoczone były niezwykłą magią i... intymnością.
- Piter przestań. Chłopaki są w pokoju - uderzyłam go lekko w ramię, gdy ten ze mną okalającą dookoła jego biodra nogami chciał wejść do środka.
- Już ich pewnie nie ma - odparł szybko zostawiając mokre plamy na mojej szyi.
Kiedy weszliśmy do pokoju, środkowy momentalnie oparł mnie plecami o drewnianą strukturę drzwi i nie przestawał całować, po woli zsuwał z mojego ramienia luźny T-shirt.
- Ekheem - usłyszeliśmy głośne chrząknięcie i błyskawicznie zaprzestaliśmy wykonywania poprzedniej sytuacji.
Wychwyliłam się zza głowy Pita, a widząc zapatrzonych w nas jak w ekran telewizora w czasie wielkiego El Classico siatkarzy wybuchnęłam niepohamowanym śmiechem.
- My chyba dzisiaj nocujemy u Miśki i Piotrka, co nie chłopaki? - ta mała łajza jak zwykle wypaliła ze swoim superhipermegawspaniałym pomysłem. A jak on coś wymyśli to klękajcie narody.
- No dywan tu mają nadzwyczajnie wygodny - Bartman pogłaskał puchowy dywan próbując zrobić przy tym jak najbardziej naturalną minę. Trochę mu się nie udało, niestety.
- To po co prezes wynajmował aż tyle pokoi? - załamana ich błyskotliwym pomysłem usiadłam na miękkim materacu łóżka - na to samo by wyszło gdyby wynajęli jeden i tak całą noc siedzicie u nas.
- Bo was lubimy? - Perłowski próbował ratować sytuację.
- Nie martwcie się dzieci nie będzie - Nowakowski uśmiechnął się delikatnie i otworzył drzwi łagodnie dając do zrozumienia swoim kolegom, że powinni już wyjść.
Resoviacy kolejno zaczęli przekraczać próg żegnając się z nami życzliwym 'dobranoc'. Na końcu wyszedł Ignaczak zniesmaczony faktem opuszczenia naszego pokoju.
- Tylko proszę was nie zróbcie nic głupiego, bo Karol mnie zabije - szepnął mi na ucho na odchodnym.
Pokiwałam z pełnym politowaniem głową i poczekałam aż Piter zamknie za nimi drzwi i zgasi światło.
- Romantyczna atmosfera prysła - westchnął gdy delikatnie położyłam głowę na jego tors.
- Kiedyś to nadrobimy - mruknęłam i zmęczona zamknęłam oczy.
Powieki robiły mi się coraz częstsze aż w końcu całkowicie usnęłam.

- Noo co tam gołąbeczki? - Igła wparował do naszego pokoju w zaskakująco wybornym humorze - są ubrani, jestem uratowany - dodał omiatając naszą dwójkę swoim bystrym spojrzeniem.
- Która godzina? - jęknęłam przecierając jeszcze zaspane oczy.
- Już po dziesiątej. Przegapiliście śniadanie.. a i jeszcze zaraz wyjeżdżamy.
- I tak już bym nic nie zjadła. Jestem pełna po tych wczorajszych lodach - westchnęłam wstając powoli z łóżka.
- Jakie lody? Co wyście zrobili? - Igła aż zawrócił się ze swojej drogi ku wyjściu z naszego pokoju. Miał jakieś brudne myśli? Czy może to tylko ja mam skojarzenia?
- Cytrynowe, Krzysiu, cytrynowe - zaśmiałam się znikając w łazience.
- A już myślałem, że... a zresztą nie ważne. Za dwadzieścia minut zbiórka - oznajmił, po czym słychać było tylko trzasnięcie drzwi.
Dwadzieścia minut? Trzeba maksymalnie podkręcią obroty, bo Piter zacznie się niecierpliwić.
- Miśka wchodzę do łazienki - krzyknął, po czym już stał obok mnie i szczotkował zęby.
W czasie gdy on dalej przebywał w łazience ja wyszłam z niej i zaczęłam się ubierać. Po niecałych dwudziestu minutach znaleźliśmy się w recepcji, gdzie Daniel już odstawiał swoje tradycyjne szopki.

64.

Wspominałam Wam już o jednej najbardziej istotnej w tejże chwili rzeczy? Nie? No to teraz z ręką na sercu mówię Wam (proszę mi się tu nie śmiać, bo to wcale śmieszne nie jest) iż boję się ciemności.
Bo przecież strach jest rzeczą nieuniknioną, istotną częścią życia każdego człowieka. A jeżeli każdego no to również i mnie.
Strach równa się niepewności. Więc i ciemność niesie ze sobą niepewność.
- masz jakąś latarkę w telefonie? - zaczarowałam spojrzeniem choć on tego i tak nie dostrzegł.
- no nie mów mi, że taka duuuża dziewczynka boi się ciemności - nawet w tym mroku widziałam jak się uśmiecha.
Tutaj nawet mój bazyliszkowy wzrok nie pomoże, bo przecież panujące tu egipskie ciemności skutecznie to uniemożliwiają.
- chodź Ciamajdo idziemy do reszty . Zaraz powinni włączyć zasilanie awaryjne.
Złapał mnie za dłoń i przy wąskiej smudze światła wychodzącej z jego dotykowego telefonu powoli zaczęliśmy schodzić po schodach. Pomijając fakt, że potknęłam się jakieś pięć razy byłam zadowolona z tej przechadzki. Do czasu. Jak już wiecie mam zawsze rację. Dlatego też bez zbędnych cerebeli chciałam pokonać ostatni już schodek, tylko kuźwa jego już tam nie było. Runęłam jak długa na płaskiej, błyszczącej powierzchni parteru, nieumyślnie ciągnąc za sobą Piotrka. Oboje wylądowaliśmy na podłodze, tylko Pit miał trochę lepszą pozycję, bo nie obił swoich czterech liter, gdyż upadł prosto na mnie, przygniatając mnie swoim niemałym ciężarem.
Jednakże to się teraz nie liczyło. Czułam jak jego twarz powoli zbliża się do mojej aby w końcu jego usta dotknęły moich. Zapomnieliśmy się w namiętnym pocałunku, który przerwali nam dopiero dwaj przyjmujący rzeszowskiej drużyny. Lotman i Achrem świecili nam prosto w oczy latarkami z logiem LOT-u.
W trakcie drogi powrotnej do naszego "obozu" zostało włączone awaryjne zasilanie i wreszcie nie musiałam obawiać się każdego postawionego kroku.
- wreszcie! Ile można na was czekać ! - Kajetanowicz tupał prawą nogą sprawdzając na zegarku upływający czas.
- nigdy nie byłeś zakochany? - Bartman znacząco spojrzał na naszą dwójkę.
- nie - uciął krótko Daniel.
- aaa faktycznie. Kto by tam chciał takiego... Ciebie - Zibi dokończył swoją ciętą ripostę.
- koniec tych docinek. Zbieramy się do hotelu. Tylko poubierać się ciepło! - poinformował trener zapinając przy tym kurtke pod samą szyję.
Musieliśmy przejść kilkaset metrów dzielących lotnisko od hotelu. Pogoda na dworze odstraszała. Śnieg padał i padał i tu Was zaskoczę... padał. Po piętnastu minutach morderczej drogi zameldowaliśmy się w przytulnym holu hotelu.
- Ja z Miśką ! - zaklepał mnie Nowakowski.
Trener tylko pokiwał z politowaniem głową i przydzielił nam pokój.
- Andrzej wiedział co robi - zaśmiał się Piter, gdy po przekroczeniu progu naszego "apartamentu" zobaczyliśmy jedno dwuosobowe łóżko.
Jako pierwsza zajęłam łazienkę i trochę się odświeżyłam. Wychodząc z niej doznałam szoku. Piotrek bezradnie siedział na łóżku, a po pokoju biegali na wpół roznegliżowani siatkarze.
- co tu się dzieje? - zapytałam tonem surowej nauczycielki, która wchodzi do zdemolowanej sali lekcyjnej.
- robimy impreeeeze - zawył Igła po czym uderzył swoim biodrem w moje.
- ale dlaczego u nas, a nie w Twoim pokoju? - uniosłam brwi do góry, marszcząc przy tym czoło.
- bo tak - Kosok wyruszył ramionami, po czym rzucił w moją stronę butelką wody niegazowanej, która jak mniemam zastępowało wódkę.
- z takim argumentem nie wygrasz - westchnął Nowakowski oplatając mnie swoimi długimi rękami - Karol ich przysłał żeby przypadkiem dziecka z tego nie było.
- ręce opadują.. - mruknęłam patrząc na rozbrykane towarzystwo.
- opadają, kochanie, opadają - poprawił mnie z widoczną satysfakcją.
- tańczycie? - Perłowski wręcz skoczył w naszą stronę składając tą propozycję.
- a chcecie mieć przesrane u trenera? Daniel z przyjemnością was udupi - zaśmiałam się drwiąco.
- dlatego będziemy tańczyć na sucho - Buszek klasnął w dłonie i zaczął wywijać ciałem do tylko sobie znanej melodii.
- musimy stąd zwiać - szepnął Piotrek zanim Bartman zdążył porwać mnie do tańca.
Choć nie wiem czy te nasze dziwne pląsy można w jakikolwiek sposób porównać do tańczenia. Trudno było mi się wbić w rytm Zbyszka nie słysząc w ogóle muzyki. W końcu po żmudnych próbach odtańczyliśmy jeden kawałek, który zapuścił ze swojego niewidzialnego odtwarzacza DJ Igła.
- gorzej niż w przedszkolu - podsumowałam zachowanie tych dorosłych w sposób fizyczny mężczyzn gdy tylko udało mi się razem z Pitem opuścić nasz pokój.
Pędziliśmy na złamanie karku gdzie tylko nogi nasze chciały. A byliśmy potwornie głodni, więc nogi zaciągnęły nas do hotelowej kuchni, która ku naszemu szczęściu nie roiła się od pracowników.
Usiadłam na metalowym blacie tworzącym na środku pomieszczenia obszerną wyspę. Po chwili dołączył do mnie Piotrek, który z chłodni przyniósł pudełko lodów cytrynowych i dozownik z bitą śmietaną.
Siedzieliśmy prawie po ciemku, jedynie światło księżyca i pobliskiej ulicznej latarni wpadały przez okno i rozświetlały pomieszczenie.
Pudełko lodów zmierzało już ku końcowi swojego istnienia, a bita śmietana "ozdabiała" nasze ubrania. Właśnie wyciskałam kolejną jej porcję do pudełka znikających w ekspresowym tempie lodów, gdy w pomieszczeniu obok zapaliło się znikome światło.

|!|
Przepraszam, ale cyborgiem nie jestem.